Debajo del pueblo de Ainielle, junto al barranco, nos encontramos con su molino. Conserva su estructura intacta, parece que en cualquier momento pueda ponerse en funcionamiento y volver a moler, sin que haya pasado el tiempo por él.
En su dintel está tallado el año 1763.
O molino d’ Ainielle
Cuan a la fin d’o ibierno
se’n iban os nebascos
y caeba bel batilazo d’agua,
cuan o barranco d’o puerto
y as cuatro glarimas de la otro
s’achuntaban y gramaban,
antonzes curaba ra reuma
a piedra d’o molino d’Ainielle
A chen moleba a redolín,
d’una begata ta otra,
n’a oscureldá,
fendo fuego con luzeras
n’una esquina,
aguardando beyer salir a farina
de tanto sudor y glarimas.
Cuando n’o sieclo dezigüeito
se’n puyó a piedra,
dende o solano Bergusa,
caleba pagar a ro siñor;
malempleau sudor y molienda.
A piedra yera de granito,
coziu con o diaplo,
n’o fondo d’a tierra,
ta que se las sapese todas
y de cada grano salise
una glarima guallarda
de farina.
Si o trigo y a piedra yeran d’a tierra,
por qué o siñor les sacaba asta ras entretelas…
Porque lo dize la otro Siñor,
qu’está en o zielo
deziban os aprobechaus y trapazeros.
Pobrons os d’Ainielle,
y a chen d’a Baronía:
as güeltas que daba o trigo,
pa malmeter-se n’o granero d’o siñor.
O molino d'Ainielle: Texto extraído integramente del libro
"Ainielle, la memoria amarilla". Enrique Satué